De dot blikt terug

Het is weer tijd voor mijn jaarlijkse terug blik blog. Het jaar vloog weer om, zoals altijd...

Het jaar begonnen we zonder alle flatbacks, buttons etc, maar de mailtjes bleven komen. Na een tijdje werd ik er echt knetter van. Niet van de mailtjes met lieve woorden uiteraard. Wel van de mailtjes vol "ikke ikke ikke gedrag". Want sommige mensen snappen werkelijk niet dat gezondheid voor alles gaat. Die denken alleen aan zichzelf en de rest mag doodvallen blijkbaar.
Niet echt prettig en ik heb daar een beste tik van gekregen.
Maar goed, volle goede moed ging ik verder met Dotties en begon ik met de stickers. Want ik wilde niet stoppen. Toen niet en nu ook nog niet.
Al moet ik echt minder gaan werken. Dat merkte ik natuurlijk ook wel aan mijn lijf en energiepeil, maar toen de arts begin december ook vaststelde dat mijn uithoudingsvermogen toch wel erg snel achteruit gaat en zelfs adviseerde om te stoppen met werken...tja dan wordt het tijd dat je eens gaat luisteren naar jouw eigen lijf.
Want van 9:00 tot 13:00 uur werken en om 13:30 comateus in bed liggen tot 17:00 uur kan ook niet de bedoeling zijn. De avonden hang ik op de bank, amper nog tot iets in staat...

Maar ja hoe dan verder? De arts snapte ook wel dat niks doen ook niets voor mij is. Dus dan kijken naar wat de meeste energie kost en dat zijn de stickers. Omdat ik ze zelf druk nadat ze besteld zijn ligt er amper iets op voorraad. Want inhoud dat ik alle stickervellen moet drukken, pellen, snijden en verpakken. Tussendoor deed ik dan de orders zonder stickers.
Het kost teveel energie, mijn spieren gaan zo'n pijn doen en zelfs met een flinke dosis pijnmedicatie (ook niet de lulligste) sta ik nog op de kop. Eigenwijs? Ik? Welneee! *kuch*
Dus deze kerstvakantie moet ik gaan nadenken over hoe nu verder. Ik bestel geen stickers meer bij en die maten gaan langzaam de sticker sale in zodra de voorraad erg laag is.
Van een aantal soorten heb ik nog een flinke voorraad dus voorlopig kan je ze nog gewoon bestellen.
Alleen niet meer met eigen logo/ontwerp. Dit doe ik alleen nog voor de winkels/bedrijven die na willen bestellen, mits nog op voorraad.

Voor 2015 wil ik meer mooie papier merken in gaan kopen. Zo hoef ik het alleen maar te pakken, in te pakken en verzenden. En dat scheelt mij zoveel dat ik op die manier nog wel even door kan gaan.
Als mijn lichaam zich tenminste gedraagt. Het is een progressieve ziekte die ervoor zorgt dat ik meer en meer in moet leveren. Als je er meer over wil lezen kan dat hier
Ik weet niet hoe lang ik dit nog volhou, maar stil zitten weiger ik, totdat het echt echt echt niet meer wil.

Was 2014 dan een rampjaar? Nee hoor, ook bij ons gebeuren er leuke, mooie dingen.
Zo gingen wij in de zomer naar Italië op vakantie, 2 geweldige weken met mooi weer, soms een flinke regenbui, maar oh wat een fijn klimaat is dat! En een prachtig land met lekker eten ;)

De camera's gingen uiteraard mee, want met 2 fotografen in huis kunnen die niet thuis blijven.

Rik heeft leuke shoots gedaan dit jaar en ik wilde dat ernaast gaan doen, maar ik heb besloten dat ik wel help met de productfotografie maar niet op locatie ga schieten. Beetje teveel van het goede ;)

Eind van dit jaar kwam de productfotografie erbij en meteen al 2 gave opdrachten. Jeeej! :)

6 jaar webwinkel ervaring is dan best handig.

2014 was ook het jaar dat Jesse de overstap maakte van de mytylschool naar het regulier voortgezet onderwijs en wat gaat dat goed! Zijn cijfers schieten weer omhoog en het allerbelangrijkste, hij is weer zijn vrolijke ik. De klas is leuk, deed ook niet vreemd tegen hem omdat hij ziek is, maar nam hem direct op in de klas. Top beslissing ever!

Voor Tessa komt het einde van de basisschool ook in zicht. We hebben al een date op een nieuwe school gehad met Tessa en zij kan niet wachten tot ze er heen mag. Ze is er echt aan toe en vindt de basisschool "wel leuk" maar ook ietwat kinderachtig ;)

Groep 8 vliegt vast om en voor we het weten zitten we weer te snuffen bij de eind musical ;)

Best een gek idee hoor, beide kinderen op het voortgezet. 

2014 was ook het jaar dat wij 10 jaar getrouwd zijn. We vieren het eigenlijk nooit uitgebreid, maar 10 jaar voelde toch wel als een overwinning :P en dat moest gevierd worden met familie en lieve vrienden. Top feestje :) 

We zijn benieuwd wat 2015 ons brengt.

We hopen op een saai jaar qua gezondheid, stabiel worden zou fijn zijn. 

We hopen op weer een liefdevol jaar met op 28 mei de bruiloft van mijn "kleine" broertje en schoonzus. Niet zo heel lang geleden ben ik gevraagd als getuige, dikke wauw! Daar durf ik mijn handtekening wel onder te zetten. En dat was nog niet alles, ik mag hun trouwkaart ontwerpen. Stiekem best een beetje eng, want nog nooit gedaan, maar ook heel gaaf! 

We hopen op een goed zakelijk jaar. Dotties zal wederom haar nieuwe vorm wel vinden en dat Rik zich maar een rotje mag schieten met leuke shoots.En natuurlijk blijft de samenwerking met Vera van Leuke Lintjes. Zo leuk om samen nieuwe dingen te bedenken, samen zijn we een top team! :)

Nu storten we ons maar eens op de kerstdagen. We hebben geen vol programma, lekker rustig aan en op 2e kerstdag naar mijn moeder met cadeautjes onder de boom. En zo komen we de dagen wel door. Het blijven dagen die ik liever oversla, maar...sinds dit jaar staat er weer een kerstboom in de kamer en ik vind het nog leuk ook ;) 

We wensen jullie fijne dagen, niet alleen met kerst maar het hele jaar door en dat 2015 maar een mooi jaar mag worden.

Een extra knuffel voor iedereen die op ziet tegen die dagen, omdat het alweer een kerst is zonder kind, vader, moeder, opa, oma enz en een extra dikke knuffel voor iedereen waarvoor het de allereerste kerst is zonder...

Leuke Dotties Gift Tags

Afgelopen week kwamen ze binnen, de Leuke Dotties Gift Tags.

Wederom weer een geweldige samenwerking met Vera van Leuke Lintjes.

Samen bedenken we de ontwerpen en ik werk ze dan uit.

Vera heeft nog wat ideeën voor de gift tags zoals deze kerst/nieuwjaarswens:

Of deze geweldige diamant:

 De Leuke Dotties Gift Tags bestel je bij Dotties Design en Leuke Lintjes

Gaan we weer!

Anderhalf jaar nadat wij moesten stoppen met de flatbacks etc door mijn stakende lijf, moet ik nu wederom gaan kiezen; Dotties zoals het nu is of meer rust voor mij waardoor ik langer blijf zoals ik nu ben...
Mag ik even gillen? Ik kan maar moeilijk accepteren dat een progressieve ziekte bepaald wat ik doe ipv ikzelf.
Al een tijd voelde ik dat het werk teveel is, ik ben ook niet gek, maar toen we afgelopen maandag tegenover de internist zaten en zij naar mijn dag indeling vroeg werd ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Dit kan zo niet langer, er is meer dan werken en slapen. Ik prop teveel taken in te weinig tijd enz enz.
Nu had ik afgelopen weekend al bedacht om een aantal dingen te veranderen in 2015, maar dit was nog niet genoeg.
Hoe en wat weet ik nog niet helemaal, daar ga ik in de kerstvakantie eens rustig over nadenken.
Maar dat ik langer mee wil dan vandaag moge duidelijk zijn.

Waar ik van baal is dat ik steeds moet stoppen met datgene wat ik leuk vind én ook nog eens de meeste omzet oplevert. Dit keer zijn dat de stickers. Het zelf drukken, pellen en snijden is te arbeidsintensief geworden. Nu kan ik de stickers ook bij een drukker gaan bestellen maar dan vallen er onwijs veel ontwerpen af en welke kies je dan? En tja ook de prijs is vele malen hoger...
Kortom, niet ideaal.
Dus dan maar de voorraad opmaken en alleen nog verder met de sieraden, kaarten en kadolabels? Want ook de posters druk ik zelf. Nu kan ik die nog in het voren drukken, maar ik blijf liever niet met voorraad zitten. Maar dan blijft er wel erg weinig over... Inkopen wilde ik nooit, want ik wilde alleen producten van mijzelf verkopen, misschien stap ik daar toch maar vanaf en als ik iets vind wat goed bij mijn eigen collectie past koop ik het in, zo niet, dan niet.

De combi van het ontwerpen en de webshop lukt niet in die paar uurtjes per dag en daarom stop ik met het ontwerpen in opdracht voor particulieren. Misschien ook wel voor bedrijven, dat weet ik nog niet.
Er komt een moment dat ik helemaal moet stoppen, daar wil ik liever nog niet aan denken, al komt dat moment sneller als ik zo doorga zoals ik nu doe.

Misschien heb je al gemerkt dat niet meer alle sticker formaten leverbaar zijn, deze maten zijn niet meer op voorraad en deze worden ook niet meer besteld. Nu heb ik van die maten nog een aantal stickers gedrukt en al liggen, deze komen zsm online.

En voor de rest? Ik weet het nog niet en kan daar dus ook nog niet echt een antwoord op geven.
Tot aan 19 december ga ik door zoals ik nu doe, kan ik hopelijk de laatste ontwerpopdrachten afronden en na de kerstvakantie zie ik wel verder. Ik heb nog een aardige voorraad stickervellen die ik op wil maken dus voorlopig hoef je het nog niet zonder stickers van Dotties te doen ;)

En de plannen voor DOTFotografie zal ik ook moeten aanpassen. Een shoot doen kost teveel energie, dus Rik blijft deze doen en ik me bezig houden met het bewerken van de foto's en de productfotografie, mits dit niet op locatie is.

Aanpassen

Er is een grote groep mensen wat vindt dat de hele wereld zich maar aan moet passen aan zijn of haar beperking, of dit nou een rolstoel is, adhd of autisme, om maar wat te noemen.
Wat maken ze het zichzelf moeilijk!
De wereld is niet aangepast op jouw beperking, jij zult je aan moeten passen aan de wereld, zo goed en kwaad als dat kan. Mensen zijn niet altijd zo hulpvaardig of begripvol als ze zelf denken. Staren en oordelen gebeurd dagelijks.

Als ik in de rolstoel de stad in wil dan kan ik niet elke winkel in, moet ik dan voor elke winkel een rel gaan schoppen? Omdat die winkel niet aangepast is aan rolstoelers?? Dat helpt niets en de volgende keer kan ik er net zo hard weer niet in met de rolstoel. Omdat er een trap zit, de kledingrekken te krap op elkaar staan, er geen lift beschikbaar is enz.
Nu heb ik nog de "luxe" dat, als ik echt die winkel in wil, nog even uit de rolstoel kan. Maar... dat betekent wel dat ik nooit alleen de stad in kan. Want een rolstoel buiten laten staan kan gewoon niet. Moet ik dan maar niet meer gaan? Lijkt me niet.
En dat 90% mij niet groet, maar Rik wel? Tja dat is stom en in het begin kon ik me daar enorm aan ergeren. Nu vind ik het hun gebrek. En groet ik ook niet meer. Staat stom hoor, hallo zeggen terwijl niemand hallo terug zegt ;)

Nu hebben wij ook nog een autist in huis, zij vindt shoppen sindskort erg leuk, maar niet op zaterdagmiddag als heel Deventer in de stad loopt. Soms kan het niet anders, maar meestal wel, er zijn nog meer dagen wanneer je de stad in kan.
Moet ik dan op een drukke zaterdag gaan mekkeren dat het te druk is voor mijn dotje? Dat al die mensen zorgen voor veel te veel prikkels? Nee, wij passen ons aan, slaan ons er doorheen of zorgen dat ze na afloop even kan bijkomen.
Die keren dat wij op zaterdagmiddag de stad in gaan zijn op 1 hand te tellen hoor, en een rolstoel en een autist...je kan de ellende ook opzoeken ;)
De maand December is helemaal killing! Gelukkig bestaat er ook nog zoiets als online shoppen, rolstoelvriendelijk én autiproof.

Zeuren om te zeuren is ook een vak. En ja soms baal ik er ook wel van hoor, dat ik niet kan gaan en staan waar ik wil, maar het is niet anders en dat zal ik moeten accepteren. Tuurlijk lukt dat niet altijd, ik kom ook wel eens met een pesthumeur thuis omdat het zo'n gehannes is en al dat gestaar helpt ook niet mee. Ik ben ook niet heilig! ;)

De volle 20%

Schreef ik van de week nog op fb dat ik er voor de volle 40% tegenaan ging, 20% is de max lijkt het wel.

Voor degenen die niet weten wat een energiestofwisselingsziekte inhoudt volgt hier de korte versie die op mij slaat. Iedere patiënt is weer anders, het verloop en de ernst zijn anders. Ondanks mijn electrische rolstoel val ik nog lang niet in de ergste categorie.

Ik haal te weinig energie uit voedsel en moet eigenlijk extra eten, met volle producten,uit die light meuk valt niks te halen, voor mij dan. Daarnaast slobber ik nog 2 flesjes bijvoeding per dag naar binnen en dan nog val ik af (argh!)

Tel daar steeds slechter wordende spierkracht en enorme spierpijn bij op en het feest wat mito heet is compleet.

Maar terug naar dat energiepeil...

De laatste maanden is deze belabberd, haalde ik eerst nog die volle 40%, dit is nu nog 20% voor mijn gevoel.

Voordat ik 's ochtends opgestart ben, ben ik rustig een uur verder. Dan ga ik aan het werk, rond 9 uur, wat eigenlijk al mijn energie voor die dag al opslokt. Rond 13:00 uur is het klaar, of ik nou wil of niet. Soms ga ik nog even door, maar meestal ben ik verstandig en zet ik de laptop uit ;)

Dan denk je misschien, ook lekker! Dan heb je de hele middag voor jezelf!

Was dat maar waar! Om 13:15 lig ik uitgeput in bed. Lang leve netflix! Al zie ik daar de laatste tijd vrij weinig van, omdat ik in slaap val en dan heb ik het niet over een dutje of powernap, maar een diepe slaap waar ik niet 1,2,3 uit wakker kan worden. Meestal is Rik een uur bezig om mij wakker te krijgen. Het is dan al 17:00 uur. Een uurtje bijkomen en dan eten (jamjam net uit bed aan de warme hap ;))

Meestal zit ik na het eten weer op die volle 20% energie en kan ik nog een uurtje wat doen, om de rest van de avond op de bank voor te tv te hangen.

Zo zien mijn weekdagen er ongeveer uit. Afspraken? Rik gaat steeds vaker alleen als het even kan. Ideaal is anders, maar het is niet meer en/en maar of/of.

In de weekenden moet ik steeds vaker gaan liggen 's middags, zeker als we weg willen, dan is het echt nodig en dat is soms best frusterend! Niet alleen voor mij, maar voor ons alle 4. 

Morgen bijvoorbeeld, ik doe overdag niks, want 's avonds gaan we naar Michael Bublé in Ahoy. De autorit is al energievretend, los van het concert. Maar moet ik dan alles maar laten? Soms moet je gewoon wat leuks doen en de dagen erna? Dan ben ik gesloopt maar...het is het waard!

En nu ga ik echt douchen, ook al zo'n vermoeiend gebeuren, waar ik echt even moed voor moet verzamelen. Even voor de beeldvorming, bedenk dat al jouw kleren kilo's wegen en jouw armen en benen met lood vol hangen...dan heb ik het alleen nog maar over het uitkleden.

Je dan moet staan op benen van elastiek, haren wassen met armen van elastiek en dan ook nog dat goddelijke niet werkende *piep*lijf moet afdrogen én weer kleren aan moet. Want in den blote kont gaan zitten is ook vreemd niet? ;)

Ik wens je een fijn weekend!

Het was weer een feestje!

Zaterdag gingen we naar de Kreadoe. Eerst maar even langs "onze" plek en toen we daar langs schuifelden moest ik toch even slikken! Wij hadden daar moeten staan en niet 2 andere deelnemers. Daar werd weer even pijnlijk duidelijk dat ik niet alles meer kan wat ik graag zou willen...

Oke door! Snel naar de dotten van LeukeLintjes.nl  

Als je daar in de stand staat word je gewoon vrolijk! De mooiste stand van de beurs, of zou ik bevooroordeeld zijn? ;-)

Na de dikke knuffels en inpakpapier, zakjes en tape shoppen gingen Tessa en ik op zoek naar potloden (viel tegen) en kralen (viel ook erg tegen) Het ijsje maakte veel goed hoor.

Wat wel leuk was dat ik de kraam van een verkooppunt tegenkwam. Nou ja daar kwam ik later pas achter, want het was daar erg druk en ineens zag ik mijn stickers liggen :-)

Later nog even terug gegaan en een leuk gesprek gehad.

De mannen hadden hun rondje al snel gedaan (goh haha) en Jesse hielp Vera en Krista in de stand. Hij vond het superleuk om te helpen! Zo grappig om te zien en hij bood zelf aan om de lintjes nog even goed te leggen. Jammer dat hij zijn kamer minder netjes houdt haha!

Kadootje voor de dotjes ;)

Na de beurs gingen we nog een hapje eten met Vera en Krista, net als 'vroegah'.

Het was weer tenawaardig en we sloten de dag af bij Starbucks, love it!

Mijn buit ;)

Met een grote grijns op mijn gezicht reden we weer naar huis. Het was best gek, vreemd en ook best even zuur, maar vooral superleuk om Vera en Krista weer te zien! En dat maakt alkes meer dan goed :-)

Toch raar

De stand van 2012

Wat zit een mens toch raar in elkaar! Na 3 jaar KreaDoe staan we er dit jaar niet omdat ik dat echt niet meer vol kan houden en oh wat waren we blij dat wij dit jaar niet in de stress zaten van de voorbereidingen! 3 keer hebben we er gestaan, 3 keer de stress of alles wel op tijd klaar was, we de kids en beestenboel onder de pannen hadden enz enz. Elk jaar lukte het (nog maar net!)

Maar....nu we de foto's van het opbouwen voorbij zien komen moeten we allebei toch wel even zuchten ;) Ik dacht dat ik dat alleen had dus zei niks, tot Rik zei; "goh is toch wel raar dat wij daar niet rondlopen he?" Gelukkig! Ik ben niet de enige ;)

De leukerds van Leuke Lintjes

Nogmaals, de stress van het voorbereiden missen we niet, maar de beurs draaien en vooral de avonden in het hotel met onze lieve collegavriendinnetjes van Leuke Lintjes gaan we zeker wel missen. De tena's waren niet aan te slepen ;) Wat een lol hadden we, ookal waren we allemaal gaar van de hele dag in het geroezemoes staan en ons de benen onder ons lijf werken.

Omdat Tessa heel benieuwd was naar de KreaDoe en waar papa en mama dan stonden gaan we de zaterdag als bezoeker. Ja heel slim op de drukste dag met een auti en moeders met kruk. Maar we pakken het laatste stukje van de middag, dan moet het te doen zijn ;)
En natuurlijk gaan we de leukerds van Leuke Lintjes knuffelen! Dat wordt het hoogtepunt van de dag en de tena's liggen klaar, offcourse ;) Je vindt Leuke Lintjes in hal 7, aanrader hoor! ;)

It's a DOT! Kettingen

Gisteren heb ik nieuwe kettingen toegevoegd aan de webshop. De eerste kettingen waren binnen no time verkocht *smile*
Ik vind het heerlijk om te doen, de tafel vol met materiaal, kralen en hoofd in standje zen.

Ik dacht er al langer aan om mijn sieraden te gaan verkopen, zeker omdat ik zoveel positieve reacties kreeg op mijn privé collectie (goh klinkt ook sjiek niet?)
Ik sprong dan ook een gat in de lucht toen al snel de eerste armbandjes verkocht werden. Ik was duidelijk niet de enige met smalle polsen. Die smalle polsen waren de reden waarom ik (na jaren) weer mijn eigen armbanden wilde maken. De one size fits all armbandjes bungelen altijd wat sneu om mijn polsen en de meeste armbanden beginnen bij 18cm (als je geluk hebt)
Dus mocht je ook gezegend zijn met smalle polsen, kijk dan eens bij de It's a DOT! Armcandy
De sieraden bestel je deze maand met 15% korting, hoe leuk is dat? Leuk voor je jezelf maar ook zeer geschikt als Sint of Kerst cadeau.

Maar mocht je nou fan zijn van de armbanden en wat dikkere polsen hebben, stuur mij dan gerust een mailtje, ik kan altijd kijken of ik een armbandje nogmaals kan maken in een grotere maat.
Ik heb geen giga voorraad (al denkt Tessa daar anders over :P) maar we kunnen altijd kijken wat er mogelijk is.

Ik heb ook nog materiaal voor oorbellen liggen, maar ik zoek nog de energie en tijd om ze te maken en online te zetten. Herkenbaar voor velen denk ik ;)

Daar is ze weer....

Ik heb mijn oude blogs verwijderd, ik had even geen energie en inspiratie om 3 blogs bij te houden.
Maar helemaal geen blog is ook weer zo wat, want ik vind het (meestal) wel erg leuk om te doen.
Deze blog is een mix van gezin, werk, fotografie, passies, wat ik leuk vind en soms om mijn hart te luchten.

Ik zal me even (opnieuw) voorstellen ;)
Ik ben Margot (30+) getrouwd met de liefste man van de hele wereld en mama van een engeltje (1998*) een puber van 14 en een dotje van bijna 12. En ons gezin is verre van standaard.
In 1998 is Dylan*, onze eerste zoon geboren, niet gepland, maar na de schrik zo gewenst. Helaas heeft hij zijn hele korte leventje in het WKZ in Utrecht gewoond. Een prachtig mannetje maar zo ontzettend ziek dat wij precies 2 weken na zijn geboorte afscheid van hem moesten nemen, omdat een energiestofwisselingsziekte ervoor zorgde dat zijn hart en longen dichtgroeiden.
Wij (toen nog poepiejong) waren in 1 klap volwassen en na 17 jaar nog steeds samen. Het kan dus wel!

In maart 2000 werd Jesse, onze puber geboren, ook al zo'n prachtig mannetje, maar....ook ziek. Godzijdank minder ziek dan zijn grote broer en na de reguliere basisschool, 2 jaar VSO (mytylschool) zit hij sinds 2 weken op regulier voortgezet onderwijs en hij gaat als een speer! Bloeit weer helemaal op en is een happy puber met zelfspot.

In november 2002 werd Tessa, onze dot geboren, een prachtig klein meisje en godzijdank niet ziek! Alleen autistisch, maar wel een happy auti en ze red zich prima (met de nodige ondersteuning en begeleiding maar dat mag de pret niet drukken) Het is een heerlijke griet die nu wel erg snel groot wordt en dit jaar groep 8 nog effe doet en dan ook naar het voortgezet gaat. Mijn hemel gisteren waren ze nog mini!

Deze foto is door Tessa gemaakt, ook al besmet met het fotografie virus :)

En dan hebben we nog die liefste man van de wereld ;) Rik is fotograaf en zorgt voor zijn ietwat kneuzige gezin ;) Want niet alleen Jesse heeft een energiestofwisselingsziekte, maar ook ik ben de pineut. Na de geboorte van Tessa moest in onder narcose en dat heeft de boel getriggerd. Ik ging van jonge meid naar een bejaarde dame die helemaal niets meer kon, de zorg voor baby en peuter kwamen voornamelijk op Rik zijn schouders. Gelukkig is dat later wel weer wat beter geworden, maar Rik is al jaren thuis als pgb-er voor Jesse en mij.

Inmiddels race ik al bijna een jaar in een electrische rolstoel rond, niet omdat ik niet meer kan lopen, maar na 100 meter is mijn energie wel op en krijg ik onwijs veel pijn. Mijn spieren verzuren dan en dan kan ik niks meer. Zit ik dan altijd braaf buiten in die rolstoel? Ehm nee. Het kan niet altijd want we hebben geen rolstoelbus dus mijn bolide kan niet altijd mee. Ik loop dan met een (vetcoole knalroze) kruk en met verstand op nul kom ik een heel eind. Dat ik daarna instort boeit niet ;)

Ik werk sinds begin dit jaar nog maar halve dagen, 's ochtends werk ik tot 13:00 uur en daarna gaat deze dame rusten, lees; meestal comateus in slaap vallen.
De webshop bestaat deze maand 6 jaar en dat lukt nog prima...nou ja meestal lukt dit prima. Er zitten dagen tussen dat ik zo weinig energie heb dat ik alleen het hoognodige doe, maar ik vind het nog zo leuk! En achter de geraniums zitten kan altijd nog ;) Op naar de volgende 6 jaar durf ik niet te beloven, maar zolang ik kan ga ik door.
Daarnaast ben ik ook fotograaf voor DOT Fotografie, samen met Rik. Superleuk om met hem samen te werken. We hebben veel lol samen en dat helpt ons de dagen door :P
Want het is natuurlijk niet altijd even leuk, we hadden 17 jaar geleden toch heel andere dromen over onze eventuele kinderen, loopbanen etc. Maar ondanks alles ben ik dol op mijn gezin en ons kleine binkie kijkt van boven vast mee.