Deel 3; Dag Dotties

Gisteravond om 22:00 uur heb ik de "we zijn gesloten pagina" erop gezet en de pagina's offline gehaald.

Tot hier ging het goed. 

Maar toen plaatste Rik bovenstaande status op facebook en ja hoor! Tranen! Dat mag ook, maar ze bleven maar stromen door alle lieve reacties op social media en ik vond mezelf zo stoer.

Ach je kan niet altijd stoer zijn ;)

Vandaag en morgen verzend ik nog de laatste betaalde orders. Wat niet betaalt is wordt woensdag geannuleerd. Best streng maar anders blijf ik aan de gang.

En tja wat dan?! Eerst maar eens bijkomen en wennen aan het feit dat ik niks meer moet. Na ruim 6 jaar een webshop runnen zal dat best even een ding worden. Maar ik ben ervan overtuigd dat er weer nieuwe dingen voorbij komen.

 

1 ding is zeker, ik ga weer vaker mijn camera pakken! De laatste tijd had ik daar echt geen zin in en geen energie voor. En vanuit de rolstoel kan ik veel hoor ;) 

Waar ik ook erg blij van word is het grafische gedeelte combineren met fotografie, zoals deze foto met tekst voor/van Tessa.

Nu vindt Tessa het nog erg leuk om model te staan en daar genieten we samen enorm van. Dikke schik, een paar gekke foto's tussendoor, maar ze luistert ook erg goed naar mijn instructies ;)

En ach, niemand kan in de toekomst kijken en wie weet wat er nog op mijn pad komt. Ik sluit niets uit, behalve dan het runnen van een webshop, dat is geweest en ik had het niet willen missen, maar dat is echt een afgesloten hoofdstuk.

Liefs, Margot

Deel 2; Hoe nu verder?

De longonsteking was vrij snel weer uit mijn lijf, alleen kon ik nog niks anders dan hangen en slapen. Oh en drinkvoeding naar binnen slurpen, omdat ik te moe was om normaal te eten.

Na 2 weken deed ik zelf weer eens een update op fb ipv Rik. Grappig hoe dat werkt. Mensen denken meteen dat het beter gaat, want ik tikte zelf een status! Een iphone vasthouden lukte inderdaad prima ja ;)

Maar het ging helemaal niet beter, waardoor ik dus weer spijt had van die status, die niet goed werd gelezen. Jammer.

Ondertussen moest ik achter de schermen gaan beslissen wat ik met Dotties moest gaan doen. Hiervoor werkte ik nog maar een paar uurtjes per dag. Tot 13:00, waarna ik zo moe was dat ik om 13:30 vaak al sliep. En dan niet een dutje, nee diep in slaap incl. rare dromen. 's Avonds kwam ik niet verder dan duf op de bank hangen.

Nu kon ik niet eens de trap op of rechtop zitten. Werkt niet prettig.

Inmiddels kom ik de trap, je moet niet zien hoe maar goed ;) Rechtop zitten is nog steeds niet prettig. Ik moet zo compenseren dat ik na het orders inpakken (ouderwets aan de eettafel ;)) zo'n rugpijn heb. We wachten nog op de ergotherapeut voor diverse aanpassingen om mij weer redelijk normaal te laten zitten. Tot die tijd zit ik als een prinsesje met kussens op de bank.

En samen met de wmo en woningbouw vereniging gaan we kijken of er zsm een grote flat vrijkomt. Verhuizen was al onze wens, nu moet het echt! Dit huis is wel aangepast, maar niet voldoende.

Afgelopen december werd al duidelijk dat mijn uithoudingsvermogen slechter was geworden en dat was het moment dat de arts voorzichtig opperde of het niet beter was om te stoppen met werken.

En daar ging de dot met de hakken in het zand. En wat moet ik dan gaan doen?! Achter de geraniums gaan zitten? Daaaag! Ik bepaal zelf wel wanneer ik ga stoppen.

Hoe anders kan het gaan? Krap 3 maanden later was die beslissing opeens niet zo heel moeilijk meer. Oke, mijn lijf heeft alsnog voor mij besloten dat het mooi is geweest. Maar de lol van een webshop runnen was er ook wel een klein beetje van af, alleen wilde ik dat nog niet toegeven. Elke handeling kostte moeite en regelmatig zat ik compleet gefrustreerd achter de laptop omdat ik zo gaar was en iets echt af moest.

Dotties is nog open t/m as zondag en 's avonds om 12 uur gaat de 'wij zijn gesloten pagina' er op.

De afgelopen 2 weken is er massaal besteld en daar zijn we blij mee. Liever klanten nog 1 keer blij maken dan dat we ermee blijven zitten ;)

Binnenkort komt deel 3

XXX

Margot

Deel 1: Help! Snot!

Ik zie net dat mijn vorige bericht van 1 februari is. Wat kan er dan in een paar dagen veel veranderen!

4 februari kreeg ik de griep, nou ja de avond ervoor voelde ik me al niet heel geweldig maar ik zou naar Bert Visscher met mijn moeder, alvast voor mijn verjaardag. Mijn moeder was al ziek dus ben ik met Rik gegaan.

Einde van de avond begon het gedonder. Lamlendig, snot, hoesten oftewel algeheel lamlendig. We zeiden nog tegen elkaar; 'dit zal toch niet?'

Jawel! Griep! Nou ja meer zwaar verkouden, maar dat kan al genoeg zijn.

Na een weekje lamlendig in bed hangen en heel veel slapen stopte ik ineens met hoesten. Nou zal je denken, dat is toch fijn? Ehm nee, van zware hoestbuien naar niks in een halve nacht is niet goed.

Na overleg met Nijmegen moest de huisarts direct komen, want mijn lijf had domweg geen energie meer om te hoesten. Alleen nog om de organen aan de gang te houden. Dikke paniek! De huisarts kwam en constateerde een longonsteking! De paniek werd groter, want een mito en longonsteking is een nare combi die voor blijvende schade kan zorgen.

Ik kreeg een giga abkuur voor een aantal dagen en tussendoor is er nog een huisarts van de hap 's avonds hier geweest om voor Nijmegen te bepalen of er een opname nodig was. We waren inmiddels een week verder. Ik bleef maar benauwd en kreeg amper nog lucht. Dat was het meest enge moment van die periode.

Mijn zelfspot was ondertussen totaal weg en dan is er stront aan de knikker.

De opname was die avond niet nodig en deze opname heeft nog 3 dagen boven mijn hoofd gehangen, omdat ik het persé thuis wilde proberen, heeft mijn arts mij het voordeel van de twijfel gegeven. Maar ik moest dan wel meer gaan lopen dan alleen het kleine stukje naar de bank, bed of wc (wij hebben godzijdank een bad- en slaapkamer beneden naast onze woonkamer)

Al waren het maar 3 rondjes rond de tafel, het moest! Het kostte enorm veel energie, maar daardoor zou mijn lichaam ook weer energie aan moeten gaan maken.

En verdomd! De opname was uit beeld. Niet dat ik me toen zo goed voelde, die mini rondjes leken een marathon, maar ik wilde er alles aan doen om thuis te blijven. Bij mijn dotjes en grootste dot. 

Vooral voor Jesse en Tessa was het heftig om hun moeder zo te zien. Los van Rik en familie. Voor hen was het net zo heftig, maar kinderen kunnen er dan al helemaal niks mee. Tessa moest bezig blijven, dus ging ze Rik helpen. Het werd zo erg dat ze voor school de vaatwasser uit ging pakken, puur omdat ze niet wist wat ze ermee aan moest. 

Het was voor haar de manier, prima zolang het maar niet te gek werd.

Zij moet niet zorgen voor mij met haar 12 jaar, maar wij voor haar!

Jesse werd wat stiller, maar ging gelukkig wel zijn eigen gang. Februari is voor ons een hele enge, heftige, zware rot maand geweest en wat er buiten ons huis afspeelde? We zouden het niet kunnen na vertellen.

Binnenkort volgt deel 2.

Liefs Margot